Kayıp Eskiz Defteri

[admin]

Deniz, sahildeki favori kafesine doğru hızlı adımlarla yürürken içini bir telaş kaplamıştı. Eli boş yere ceketinin iç cebine gidip duruyordu. Sabah tüm eskizlerini, özellikle de yeni projesi için çizdiği sahil kasabası detaylarını içeren o eski, kahverengi deri kaplı defterini yanına aldığına emindi. Ama şimdi yoktu. Kalbi hızlandı; o defter sadece iş için değil, anlık ilhamlarını, insan portrelerini, aklına düşen fikirleri karaladığı kişisel bir hazineydi.

O sırada, sahil kenarındaki küçük, kitap kokulu kafede çalışan Aslı, kaldırımda, tam da kafenin önündeki bankın yanında unutulmuş bir defter fark etti. Merakla eline aldı. Eskimiş kapağı, içindeki yaratıcı ruhun bir işareti gibiydi. İzin almadan açmak istemedi ama dayanamayıp ilk sayfasını araladı. İnanılmaz derecede yetenekli çizimlerle karşılaştı. Kasabanın dar sokakları, balıkçı tekneleri, martılar... Hepsi canlı ve detaylıydı. Sayfaları çevirdikçe, bir çizim dikkatini çekti: Tam da şu an oturduğu kafenin penceresinden görünen manzaranın aynısıydı, yağmur sonrası haliyle. Çizen kişi buraya sık sık geliyor olmalıydı. Biraz daha çevirdi ve... duraksadı. Son sayfalardan birinde, aceleyle karalanmış ama oldukça belirgin bir portre vardı: Kafede kahve hazırlarken dalgın görünen bir kız... Kendisiydi bu! Yanaklarının hafifçe kızardığını hissetti.

Tam o anda kafenin kapısı hızla açıldı ve telaşlı görünen genç bir adam içeri girdi. Gözleri etrafta umutsuzca geziniyor, bir şeyler arıyor gibiydi. Gözleri Aslı'nın elindeki deftere takılınca aniden durdu. Yüzüne önce şaşkınlık, sonra büyük bir rahatlama yayıldı.

"Defterim!" dedi, sesi hem minnettar hem de biraz nefes nefeseydi. "Onu... onu siz mi buldunuz?"

Aslı, hâlâ son çizimin etkisindeydi. Çekingen bir gülümsemeyle defteri uzattı. "Evet, tam kapının önünde, bankın yanındaydı. Düşürmüş olmalısınız."

Deniz defteri sıkıca kavradı. "İnanamıyorum! Çok teşekkür ederim, hayatımı kurtardınız desem yeridir. İçindekiler benim için çok önemli." Gözleri Aslı'nın hafifçe kızarmış yanaklarına ve içten gülümsemesine takıldı. "Umarım... yani... çok fazla karıştırmamışsınızdır?" diye ekledi, biraz utanarak.

Aslı güldü. "Sadece birkaç sayfaya baktım, itiraf etmeliyim. Harika çizimler. Özellikle şu kafe manzarası... ve..." Cümlesini bitiremedi, bakışlarını kaçırdı.

Deniz anladı. O da son sayfadaki portreyi hatırladı. "Ah, evet... O sadece hızlı bir karalamaydı," dedi mahcupça. "İlham geldi diyelim."

Bir anlık sessizlik oldu, ama bu rahatsız edici bir sessizlik değildi. Aksine, havada tatlı bir elektriklenme vardı.

"Size bir kahve ısmarlayarak teşekkür etmeme izin verir misiniz?" diye sordu Deniz, aniden cesaretini toplayarak. "Hem belki... çizimler hakkında konuşuruz?"

Aslı'nın gözleri parladı. "Çok isterim," dedi yumuşak bir sesle.

Deniz'in kaybettiği eskiz defteri, şimdi ikisinin arasında, küçük masanın üzerinde duruyordu. Ama artık sadece kayıp bir eşya değildi; beklenmedik bir anda filizlenen yeni bir hikayenin ilk sayfasıydı. Ve kahvelerini yudumlarken, ikisi de bu hikayenin devamını merakla bekliyordu.